Kayboluyor İnsan

Yeryüzünün boşluğunda kayboluyor insan…
Bir taraf hevessiz, esintisi olmayan,
Kasvetli beton ruhlar…
Diğer taraf ücranın içinde bir vaha…
Erişilmez, uzak, yüksek ve tozlu raflarda
Küften yeşermiş bir huzur… henüz el değmemiş…

İçimde, gönlümde kalan o kadar çok şey var ki sanki
Sankiden de öte…
Bir şeyler var…
Öyle…

Ruhum dik çıkan merdivenlerde tırmanıyor,
Dikenli tellere sarılıyor…
Nefes nefeseyim…
Yoruldum… gözüm kırıldı, yıldım…

Nerede huzur ve sükun bulacağım,
Nerede olmalıyım hiçbir fikrim yok…
Ama toprağını bulamamış “köklü fidan” gibiyim…
Âtıl… ve kurumaya yüz tutmuş…
Unutulmuş, vazgeçilmiş, ümit kesilmiş benden.

Peki hayat…!
“Nasıl istersen öyle olsun” cümlesi içindeki özne misaliyim…
Duruyorum…!

Neresinden tutayım dünyanın…?
Bir ateş topu gibi yakarak gidiyor hayat!
Tutmak istiyor muyum…?
Hayır…!

Tutsam yanacak,
Bıraksam ölecek gibiyim…

Sadece susup, gökyüzünü izliyorum…
Bir hayal var ki, içinden geçenler en ince ve en derin duygulara sahipler sanki.
Bir kaldırım taşında kendince bir hüzünle geçti gitti ömür dediğin.
An olur ki bakışları güneşten yansıyan renkler ile ışık hüzmesi… derin, mağrur ve manâlı…

İçimde yavrusunu toprağa bırakıp giden bir ananın acısı var…
Dönüp dönüp ardıma bakıyorum…
Tanıdık bir mezar…
Tanıdık bir yalnızlık…
Kim bu uyuyan diye eğilip baktım kabre…
Ahh Allah’ım… yatan benmişim bilemedim…
Elimi kolumu bağlamış, susturmuş, kandırmış,
Burası senin yerin demişler…
Üstüme oyunlar oynamışlar… bilemedim…!

Ne mi hissediyorum tüm bunları kaleme dökerken…?
Üzgünüm… içim buruk, ağlamaklıyım…
Kalbim… kederli…
Yaşama dair, elimde olması gereken çoğu şey elimde değil…

Kaderin mi bir oyunu idi tüm bunlar?
Hayır…
-İnsanlar çok kötü idi…

İçimde ki fırtınalar diyorum… dindi…!
Ama tüm çiçeklerim öldü…

Biliyor muydun…?

Mine Gülşen