Gözlerimizi kapattığımızda,
Cam kenarı bir çocukluk canlanır anılarımızda.
Sadece,
Eski Ankara evlerinin bahçesini gören
Bir çocukluk…
Biz, Mamak yolunda dik bir yokuşta kaybettik
Çocukça gülüşlerimizi.
Sahi, biz hiç hayal kurduk mu yüreğimin ötesi?
Hiç mutlu resimler yaptık mı çocukken?
Geleceğe dair planlarımız oldu mu bizim?
Hiç anımsamıyorum biliyor musun?
Oyunlarımız oldu ama yokuşun en tepesinde
Kısıtlı oynadığımız, zamanlı oyunlar…
Aslında zaman bize çok güzel oyunlar oynadı.
Çocukken, çocuklarımızı büyüttük.
Anlamadık hiç, biz neredeydik?
Zaman, bizi nereden yakalayıp tutsak etti?
Anlamadık.
Sahi, biz hiç çocuk olduk mu yüreğimin ötesi?
Oyuncaklarımız oldu mu her köşeye dizdiğimiz?
Olmadı sanırım, biz daha çocukken
Acıklı müziklerle ağlama oyunları oynuyorduk.
Bizimle çok güzel oynadılar ama ha!
Kırarak, yerden yere vurarak, parçaladılar.
Parçalarımızı birleştirip bir daha
Sonra bir daha…
Bir kez daha kırdılar.
Çok güzel savrulduk zamanın girdaplarında
Muhteşem harmanlandık acıyla.
Sahi, yüreğimin ötesi
Biz Hamamönü, Mamak yollarında gidip gelirken
Ne ara, hangi zaman aralığında büyüyüverdik?
Çok güzel büyüttüler bizi ha valla!
Çocukları da büyüttük sonra maşallah.
En bomba soruyu sona sakladım.
Sahi, yüreğimin ötesi biz hiç sevildik mi?
Çok güzel sevilmedik biz ya, valla eyvallah!
Cam kenarı bir çocukluk işte canlandı anılarımızda.

Elif Özlem Durak