YENİ YILDA YENİ ÜMİTLER

Çorak topraklar misali… Sevgiye susamış bedenlerde tutsak olmuş ruhlarımızla, hayata uyum sağlamaya çalışan fanilerdik…
Oysa ki bilemedik, belki de hiç fark edemedik kendimizi; kendi değerimizi… Göremedik kendi içimizdeki beni…
Hep başkalarının bakışıyla, hep başkaları ne düşünür kaygısıyla erteledik düşlerimizi ve hep kendimize sakladık düşüncelerimizi…
Kaç kişiye ilham olduk, kaç kişiye umut ya da kaç kişiye ulaşılmaz bir imkânsızlık? Bilemedik… Savrulup yalnızlıklarımızdan, tekrar tekrar kendi içimize döndük.
Derin bir tefekkür deryasında belki de tekâmül mertebelerini zorlarken yorgun bedenlerimiz; önümüzden geçen şansları göremedik!
Biteviye bir dertler silsilesi sandık yaşadıklarımızı belki de… Belki de çok gereksiz bir kurban pozisyonuna bürünüverdi naçiz bedenimiz… Aldandık … Yanıldık … Gaflete düştük… O kadar da önemli değildik aslında… Koskoca evrende, milyon galaksinin içinde… Küçücük bir nokta… Ne sanıyorduk ki kendimizi?
Ahhhhhh ah! O küçük dağları ben yarattım diyen egolarımız yok mu? İşte bütün dengeyi bozan yaramaz haylaz çocuklardı onlar içimizde hiç büyümeyen… Kimi çocuk yaşlardayken henüz görmezden gelinmiş, yok sayılmış; kimi incitilmiş, kimi yaralanmış öylece kaderine terk edilmiş… İlgiye, sevgiye, şefkate aç ruhlar, bedenler… Hayata ne katabilirler? Farkındalık geliştirebildilerse ne âlâ? En azından “benim bu hayattaki amacım ne?” deyip, durup düşünebilirler…
Ama yooooookkk. Tüm yaşadıkları sıkıntılara rağmen “bunlar niye benim başıma geldi?” deyip boş boş dövünüyorlarsa, daha öğrenecekleri çok şey vardır demektir… Ve dersler de sınavlar da devam eder illa ki… Taaaa ki o ders öğrenilinceye kadar…
Hayata dair tüm derslerinizi başarıyla verdiğiniz güzel bir yıl diliyorum…
Mutlu olun. Mutlu edin… Mutlu kalın… Kalın sağlıcakla diyelim…

Betül ÜNVeReN