Çocuk Yurdumdan

Ölen iç göçlerinden
Sulh içinde gözleri
Uyanıyor
Kalkıyor
Barış yürüyor
Gül içinde
Çiçeklerinin yapraklarından
İniyorlar damla damla kanla yerlere

Toprağın üzerinden taşınıyorlar
Taşınıyor köklerle bizlerden bizlere
Ellerimizde emeklerin türküsü
Sardığı insanların evleri mahallelerde
Uzaktan bakan çocukların naçar gözleri
Ölmüş iç gözlerimizdi seslerimizden dağılan
Taşınıyor birbirinden
Bizden bize gelen
Bizden bize giderekten
Gözlerimizden akarken çocuk gelişlerinde aradığımız

Sevinen uzakları
Çocukluklarımızda anlatırdı atalarımız
Ölmüş iç göçlerimizi
Taşıyorduk bizler
Sesten sesi
Ağızlarımızda çocukluğun dudaklarını
Seslenirken rüzgârın içinde
Yollardan gördüklerinde aradıkları
Uzaklardan bakanların

Bir şey söylemişlerdir
Yaşadıkları o zamanlardan
Kirlendiğinde uzaklaşıyormuş
Anlamından anlam

Yok olup anlamsız tümceler
Anlamadan
Bize kalan bir bakış
Yaşamak derin anlamından sızlar
Taşına taşına toprağı kanatan
Yüzlerimizde
Sıcak ve yalnızlığa inanan
Yüreklerimizde akan
Anlamsız kanamalar nehrinde
Yaşatılanlardan
Sızısı toprak olana elim uzanır
Çocuk yurdumdan

Bülent TÜSEN